I am supposed to let you go today mom...I am not sure I can...
How are we supposed to learn to live without you, I don't know
Our lives have changed so drastically, so abruptly, so painfully
I miss you every day a little more
I wish I had words of wisdom to share with those around us
I don't.
Today I don't have much faith
it's one of those days I feel I have nothing other than the huge emptiness your departure left behind
I have my thoughts and they are not a good companion right now
I have my darkness
my fears
my guilt
1 comment:
το ένιωσα στη φωνή σου!...Ήταν έντονο.Κάτι άδειο, κάτι ασύμμετρο, μια μεγάλη διάχυτη θλίψη. Ήταν ευδιάκριτη, αλλά δεν θέλησα να την σχολιάσω. Είχες δικαίωμα να την βιώσεις.
Σήμερα όμως θέλω να πω κάτι. Για την ενοχή. Άσε την μακριά. Μην την κουβαλάς μαζί σου.Δεν πρέπει να σε αφορά. Δεν υπάρχει ενοχή στην αγάπη.Ούτε στην μνήμη, ούτε στην ανάμνηση. Μόνο ένα διακριτικό γέλιο. Αυτό χωράει. Να συνδέει τη ζωή με την ζωή. Έτσι όπως ταιριάζει στην δικιά της την ζωή. Ένα γέλιο περήφανο. Αιώνιο. Σίγουρο για όσα επέλεξε να ζήσει.
Γιατί την ζωή της την υπέγραφε πάντα με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Το ξέρεις. Ίσως καλύτερα απ τον καθένα το ξέρεις. Κράτησε το έτσι μέσα σου. Ελέυθερα από ενοχές. Στην ευθεία του δικού της γέλιου. ΌΠως το άφησε αυτή στην δικιά σου αγκαλιά, στη δικιά σου ψυχή, σ όλα τα χρόνια που σε περπάτησε μέσα της, δίπλα της. Σε μια παράλληλη ευθεία, με όλα αυτά που εσύ θέλεις να ζήσεις και πρέπει να το κάνεις.
Post a Comment