Monday, May 28, 2007

αρχή και τέλος μαζί...

βήμα πρώτο: εκτελέστηκε.
βήμα δεύτερο: υπό εκτέλεση

Τέλειωσα τις εξετάσεις μου. Ελπίζω να έχω περάσει. Ελπίζω το βήμα δεύτερο να μην είναι η κατασκευή σχεδίου Β.

Πάω Κύπρο την Τετάρτη. Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου...το μόνο που ξέρω είναι ότι θα βοηθήσω τη Γιάννα σε ό,τι χρειαστεί. Θα δώσω και τις προσκλήσεις για το γάμο μου....

Δεν έχω σκεφτεί καθόλου ότι θα είμαι για πολυ καιρό στο σπίτι χωρίς τη μαμά. Αχ, Μαρούλα μου, με ποιον θα πίνω τον καφέ μου τώρα εγω; Δεν κλαίω, χαμογελώ... Χαμογελώ γιατί η απουσία σου μου είναι πιο αισθητή τώρα που έχω ξεφύγει από το λήθαργο της απόγνωσης και της κατάθλιψης.

Για αρκετούς μήνες έπλεα σε μία ενδιάμεση κατάσταση. Όχι ακριβώς ζωντανή αλλά ούτε και νεκρή. Απλά ανέκφραστη τον περισσότερο χρόνο...ανίκανη να νιώσω τη ζωή...χωρίς χαμόγελο.

Τώρα, χαμογελώ. Νιώθω. Είμαι ευτυχισμένη. Είμαι λιγάκι τρομαγμένη, λιγάκι φοβισμένη, μα κρατώ το κεφάλι ψηλά και στέκομαι περήφανη για την επιλογή που έχω κάνει. Σε σκέφτομαι και χαμογελώ. Μου λείπεις τρομερά. Αλλά σκέφτομαι πως όπου και να βρίσκεσαι, όποια μορφή και να έχεις, είσαι πάντα δίπλα μου!

Τέλειωσε λοιπόν η κατάθλιψη. Άρχισε η ζωή. Αυτό το μήνα θα σταθώ δίπλα στην αδερφή μου -έτσι νιώθω- για να είμαι μάρτυρας στην απόφαση που πήρε . Είμαι πολυ περήφανη γι'αυτό.

Αυτό το μήνα θα έρθει ο Bryan στην Κύπρο. Το σπίτι θα είναι γεμάτο με τους άντρες που αγαπώ περισσότερο κι απ'τη ζωή μου.

Αρχή μιας καινούριας ιστορίας. Τέλος μιας παλιάς...η ζωη μου τελός κι αρχή...