επιβιωσαμε κι αυτο

ρενουλι...καταλαβες οτι επιβιωσαμε κι αυτη τη δοκιμασια;
τι περιεργο το καλοκαιρι αυτο...
με ενα παραπονο στα χειλη ημαστε ολοι
γιατι να μην ειναι η μαμα εδω;
γιατι το ξενοδοχειο να ειναι λερωμενο;
γιατι να μη με γνωριζουν αυτοι που αγαπω;
μ'ενα παραπονο κι ενα γιατι οδηγο περασαμε τον αυγουστο μας
πηγαμε... σε κακο παντως δε μας βγηκε, ετσι ξαδερφη;
και τωρα...τωρα μενω να αναρωτιεμαι τι εχει συμβει, ποτε και γιατι (να το παλι αυτο το γιατι, με κατατρεχει)
τι ωρα ειναι δε θα ρωτησω κι αν θα σε χασω δεν θα μιλησω, αυτη την ωρα θελω να κλεψω και στων ματιων σου το εργο να παιξω
στο ταξιδι μου αγορασα ενα δισκο των Πυξ Λαξ με τιτλο ΤΟ ΤΕΛΟΣ
να 'ναι συμβολικο αραγε μιας καινουριας αρχης;

"you can never go home" that's what you said first time I returned to my parents home
questions now rise
doubts that creep up from dark, scary places
in the dim corridors of my thoughts I find nothing
sometimes the emptiness is frightening
sometimes the fullness is smothering
I long for you touch
I ache for your kiss
I miss the companionship
how funny...
life chooses us sometimes, not the other way around